Ενα σταχυ ύπαρξης

ΠΟΥ το είχα ακούσει αυτό;
Και ποιο ήταν αυτό που είχα ακούσει; Κάτι για χαρά έλεγε μέσα στη νύχτα.
Κάτι όμως που άφηνε χώρο ελεύθερο για να υπάρξει η λύπη.
Και γύρω γεγονότα ελεύθερα. Προσπαθώ να θυμηθώ και προσπαθώ να θυμηθώ γιατί ξέχασα.
Μπορεί -παλιά συνήθεια- να με συνεπήρε κάποιο τραγούδι ή τα μάτια μιας γυναίκας να με ξάφνιασαν.
Μπορεί πάλι να ήταν ο θόρυβος των γεγονότων.
Εντύπως και ατύπως.
Διαβάσματα που σε οδηγούν σε άλλα διαβάσματα, προσπαθώντας να ανακαλύψεις τον πολιτισμό του χρόνου: τη βραδύτητα.

Δηλαδή την ηδύτητα της άφεσης για να φτάσεις στον προορισμό σου.
Μέσα λοιπόν σ' αυτή τη διαδικασία κάτι είχα ακούσει. Φτεράκισε και χάθηκε. Και ίσως γι' αυτό το κάτι να υπήρξε.
Για να χαθεί.
Οπως όλα τα ανεπαίσθητα δράματα της ζωής μας.
Οπως όλα τα μικρά χαρτάκια σημειώσεων που δεν θα ταχυδρομήσουμε ποτέ.
Δεν χρειάζεται. Υπάρχουν για να μην ταχυδρομούνται.
Για να τα διαβάζεις μια Κυριακή πρωί και να ξεκουράζεσαι. Ως εκεί.Εκεί, με μια τελεία μέλλοντος που σου αξίζει.
Βαδίζεις, περπατώντας πάνω-κάτω στο δωμάτιο.
Ακόμη κι εκεί βαδίζεις προς το μέλλον.
Σε περιμένουν.
Μην ακούς ότι το μέλλον έχει τελειώσει. Ψέματα.
Τέτοια λόγια λένε όσοι θέλουν να σε απελπίσουν και να βγάλουν τα ενάλια χαλίκια από την όρασή σου. Ψέματα.
Τέτοια λόγια λένε όσοι θέλουν να ξεριζώσουν το στάχυ που φροντίζεις, για να φαίνεται ο άνεμος.
Εναν άνεμο είχα ακούσει, ναι!
Αυτό είχα ακούσει.
Κοίταζα το δικό μου στάχυ και ανάσαινα. Ενα και μόνο. Σχεδόν κανένα. Αλλά ήταν.
Και είναι.

Εδώ, με μια θάλασσα ολόκληρη, απόηχους τραγουδιών και ίχνη λευκής αποδημίας.
Οχι λευκής, ολόλευκης. Για να μπορείς να γράψεις τη ζωή σου σ' εκείνα τα μικρά χαρτάκια σημειώσεων που λέγαμε.
Που δεν θα τα ταχυδρομήσεις ποτέ.

Αλλωστε τι μπορείς να ταχυδρομήσεις σε ένα στάχυ; Το πολύ τον ίδιο του τον άνεμο που σε συνεπήρε. Και τον άλλο άνεμο, της ομορφιάς, που θα σε πάει πιο κάτω. Στο γκρεμό του αόρατου.

ΥΓ. Επανέρχομαι, αλλά δεν συνέρχομαι.
Φροντίζω ένα στάχυ ύπαρξης. Ξέρω ότι δεν είναι αειθαλές. Ξέρω όμως ότι μπορεί να το κάνω επιθαλάμιο και να ψιθυρίζει.
Να ψιθυρίζει αυτό που άκουσα και ξέχασα. Να ψιθυρίζει ολόκληρο το άπειρο μέσα σε μια στιγμή.
Να ψιθυρίζει όσα δεν είπα. Και να ανασαίνει το μυαλό μου από ελπίδες λήθης. Από μια λήκυθο -κι αυτή ολόκληρη- φενάκης.

Τίποτα δεν χαρίζω σ' αυτόν που τα θυμάται όλα, για να εκδικηθεί, ο πάμπτωχος. Εγώ ζω μέσα σε πολυτέλεια:
Φροντίζω ένα στάχυ και ίσως να μάθω κάποτε τι έχει να μου πει.