Έρχονται κάτι απογεύματα περίεργα μέσα στον χειμώνα. Κάτι ολόφωτα απογεύματα, όπου όμως το φως δεν είναι θρίαμβος. Αυτό το φως του χειμωνιάτικου απογεύματος που μοιάζει να θέλει να μην ξεφύγει από τον πόνο των συνανθρώπων. Καθόλου ίδιο με τον ορυμαγδό φωτός που συμβαίνει το καλοκαίρι. Τότε εξακοντίζεσαι. Ενώ με το πάμφωτον ενός χειμωνιάτικου απογεύματος θυμάσαι. Θυμάσαι το πρόσκαιρον και το στιγμιαίον του φωτός. Της ζωής της ίδιας. Ακόμα και ο Ηράκλειτος ακούγεται ως λυπημένη εγκαταβίωση: "Όνομα μεν ζωή, έργον δε θάνατος". Γιατί δεν συνεπαίρνει αυτό το φως. Αφίεται στο λίγο της ζωής του, γνωρίζοντας πως αύριο θα βρέξει και ο ουρανός θα κατεβεί χαμηλά, σχεδόν μέσα στο σπίτι για να πει τη σταγόνα του επάνω στο σώμα που φαντασθήκαμε ότι έχουμε ακόμα περισσότερο~ ότι το σώμα επειδή είναι δικό μας, μας ανήκει απολύτως. Το φως ετούτο αποκαλύπτει το ψεύδος της αυτοδιάθεσης του σώματος. Και την επάρκεια, επομένως, της εγκατάλειψης. Σε κάνει να θυμάσαι, αυτό το φως, ακόμα και γεγονότα που δεν έζησες. Σε κάνει να θυμάσαι την "Εικόνα στο χαλί" εκείνης της "Λόττε" που πήγαινε προς τη "Βαϊμάρη" περνώντας από τους πρόποδες του "Μαγικού Βουνού" για να συναντήσει το "Πορτραίτο του καλλιτέχνη σε νεαρά ηλικία" ως έξοδο κινδύνου από το "Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι". Τη συνάντησε; Δεν ξέρουμε. Ποτέ δεν ξέρουμε μέσα στο φως ενός χειμωνιάτικου απογεύματος. Να φαντασθούμε μπορούμε μονάχα τη Λόττε, να συναντά τους "Μπούντεμπροκ" σ' ένα "Πανδοχείο των απομάχων" σε μια "Χώρα του χιονιού".
Και να της διηγούνται "Ελεγεία και σάτιρες" και την "Ιστορία του ξένου και της λυπημένης" και για το πώς ο ξένος συνάντησε τους "Αδελφούς Καραμαζώφ" εκεί "στα ξένα", ακριβώς στον "Ροδώνα με τους χωροφύλακες", σαν άλλος "Κύριος Φογκ" που ποτέ δεν έφυγε από τη θέση του, παρά "ως έλαφος των άστρων" παρέμεινε εκεί στην "Τέταρτη διάσταση" γράφοντας "Ωδές στον πρίγκιπα", "Τον μικρό πρίγκιπα" εννοείται, για την "Εφηβεία της λήθης" του. Με "Κοχυβαδάκια" έγραφε. Με φως χειμωνιάτικου απογεύματος, δηλαδή με το "μέτρον της κραυγής" του. Σαν να έγραφε για τη μητέρα του Σαρλώ που ήταν "ένα ψαράκι γέλιου".
Ω, ναι. Σ' αυτό το φως το μέτρον, "όνομα μεν ζωή, έργον δε θάνατος". Ένα φως που έχει μεταναστεύσει από το καλοκαίρι κι εκεί θα επιστρέψει. Στην πατρίδα του. Και τώρα τραγουδά το δυοσμαράκι της λύπης του και τον κήπο που "έμπαινε στη θάλασσα" για το δικό της το χατήρι κι εμείς ωφεληθήκαμε από Εκείνη και γίναμε όλοι Ένα για να δούμε τον κήπο να μπαίνει στη θάλασσα καθώς που η "οξώπετρα" γίνεται "Αριάγνη" εις την "οδό των Φιλελλήνων". Καλό φως. Από καλά στημόνια υφασμένο. Για να λέει δίπλα σε μια "Θάλασσα επαγγελίας" "ωδές στον πρίγκιπα" χρόνο. Και να μη στέργει. Δηλαδή, να μη νοσταλγεί αλλά να θυμάται τη νοσταλγία ως απλή μέθοδο κλασμάτων της άχρονης ελπίδας και της άχρονης απελπισίας. Αυτό το χειμωνιάτικο φως του απογεύματος που χόρτασε τη σάρκα όπως τα λιοντάρια χορταίνουν την τροφή γνωρίζοντας ότι και πάλι στην τροφή θα επιστρέψουν. Στο μέτρον το τρομερό του αίματος. Γι' αυτό μ' αρέσει πάντα όταν με κατακλύζει το φως ενός χειμωνιάτικου απογεύματος, να καταφεύγω στον γιο του λιονταριού. Τον Αλέξη Ασλάνογλου: "Αν το παιδί μου γεννηθεί νεκρό, θα είναι δικό σου".
Και τρέμω