ΘΑ ήθελα πολύ να μιλήσουμε

ΘΑ ήθελα πολύ να μιλήσουμε.
Να σχεδιάσουμε πλεύσιμα σχήματα.
Θα ήθελα πολύ να μιλήσουμε για την Ηθική που σε ωθεί προς τον Βερίγειο Πορθμό και πουθενά αλλού. Θα μπορούσαμε να εμπιστευθούμε την πιο τρελή μας σκέψη σε μια στάλα λεμόνι.
Καθώς το φως θα πέφτει χωρίς να εκπίπτει, πολλά θα μπορούσαμε να πούμε. Χαρίζοντας, βεβαίως, τη σιωπή στη σιωπή.Πολλά θα ήθελα να πούμε, χαρίζοντας το λευκό μέσα στο λευκό και μια φωνή να ακκίζεται με τον εαυτό της από πολύ μακριά.
Γύρω βουνά για τον αντίλαλο.
Γύρω θάλασσα για το βυθό.
Μόνο ένα κύμα επάνω στον ουρανό και ένα σύννεφο αντικατοπτρισμού.
Θα ήθελα πολύ να μιλήσουμε.
Με τις λέξεις που μας έχουν στερήσει.
Να βαδίσουμε προς την ομιλία με όλες τις προστακτικές του μέλλοντος. Αυτές, τις χωρίς εσωτερικές αυξήσεις. Που είναι αυτές;Θα ήθελα πολύ να μιλήσουμε για ένα παιδί μ' ένα μπουκέτο λουλούδια κι ένα τραγούδι στα χέρια του.
Δεν τραγουδάει. Και θα ήθελα πολύ να μάθουμε μαζί πώς γίνεται αυτό το τραγούδι.
Σε ποια πληγή του νου.
Ξέρουμε καλά τις εκβολές, αλλά όχι τις πηγές.
Τις πηγές να μάθουμε, τα λευκά φορέματα των αληθεύσεων και ίσως κάποιων τραγουδιών. Με φως απαλό.- Βλέπεις;- Δεν απαντώ.Θα απαντήσω στον απόηχο των γεγονότων. Εκεί. Θέλω πολύ να απαντήσω. Αλλά σε ποιον; Σ' εκείνον που φεύγει. Και σ' εκείνον που έρχεται; Σ' εκείνον που είναι πάντοτε εδώ; Σε ποιον; Το ερώτημα είναι εδώ και είναι όμορφο σαν τραγούδι. Θέλω να πω ότι στα τραγούδια δεν απαντάμε. Απλώς τα τραγουδάμε. Κι έρχεται ο ύστερος χρόνος για να τα υποστηρίζει με μάτια αγίων της διπλανής μας ζωής. Που θα θέλαμε πολύ να τη μιλήσουμε. Και να την κλείσουμε σ' ένα μελωδικό κουτί, ζείδωρο και βυθισμένο στον ουρανό.
Προσοχή: τώρα περνάνε οι Ποιητές. Αυτοί δεν ομιλούν. Εμείς θα θέλαμε πολύ να μιλήσουμε.
Μπορεί για μια γυναίκα.
Προλαβαίνουμε να μιλήσουμε;
Προλαβαίνουμε. Αλίμονό μας αν δεν προλάβουμε.
Το χνούδι από το κορμί σου τρέχει καθώς το ζωγραφίζω. Η άχνα από την ανάσα σου φεύγει, αν δεν την κάνω σιωπή.
Προλαβαίνουμε. Συντελούμε στο αχανές για να μην τελειώσει.Κι όλα αυτά, επειδή θα θέλαμε πολύ να μιλήσουμε.
Περισσότερο για μια σημαία που κυμάτιζε μονάχα με βροχή.
Λιγότερο για το κορμί που μας έστερξε και περισσότερο για το παιχνίδι που θα μας πήγαινε στο παραπέρα του θανάτου.
Στο λίγο πιο κει του έρωτα.Θα ήθελα πολύ να μιλήσουμε.
Μπορούμε;

Με μια λέξη ακόμα.;