Thursday, December 07, 2006




Σώπα. Έρχονται Χριστούγεννα . Η χαρά είναι υποχρεωτική.
Σώπα. Η σιωπή είναι υποχρεωτική.

Γιορτάζει η θρησκεία μαζί με το εμπόριο.
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη κίνηση -και χρώματος- από την απόσταση μεταξύ ζωής και θανάτου.
Για απόσταση μιλάμε. Ως εδώ. Σώπα.

Έρχονται Χριστούγεννα. Έχεις δικαίωμα μονάχα στη χαρά.
Κανένα δικαίωμα στην λύπη. Θα γιορτάσουμε.
Μη ρωτήσεις τι θα γιορτάσουμε.
Όταν ρωτάς, χαλάει η γιορτή. Χαλάει η σύμπλευση με τους άλλους.
Κι εμείς πρέπει να είμαστε με τους άλλους.
Μ' αυτούς που αγόρασαν δώρα για τα παιδιά τους.
Μ' αυτούς που έκαναν δωρεές σε ιδρύματα και που πρόσφεραν γεύματα στους πάσχοντες.
Πρέπει να είμαστε μ' αυτούς που είμαστε εμείς κι εμείς.
Οι πολλοί.
Να γιορτάσουμε εμείς κι εμείς οι πολλοί την αληθινή θρησκεία μας: την πλειοψηφία.
Το περιούσιον, ούτως ειπείν. Γι' αυτό σώπα.
Τα ρεβεγιόν που κλείνονται από τώρα δεν έχει καιρό για εκείνους.
Τους εκτός θρησκείας μειοψηφούντες. Σήμερα, αύριο, ας τους ξεχάσουμε. Ας ξεχάσουμε το επικολυρικό πρόσωπο της φρίκης.
Σώπα. Έχουμε Χριστούγεννα κι εκείνη είναι τόσο μακρινή που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να την βρούμε, όπως δεν βρήκαμε ποτέ το φάντασμα των Χριστουγέννων, ή τους ήρωες των μυθιστορημάτων που αγαπήσαμε, αλλά για τόσο λίγο~ όσο κρατούσε η ανάγνωση.
Όχι η ζωή.
Γι' αυτό σώπα.
Έρχονται γιορτές. Είμαστε πολλοί. Είμαστε πλειοψηφία. Καιρός να φορέσουμε κι εμείς ετούτο το παράσημο. Να μοιάσουμε, να νιώσουμε ίδιοι, αφού το θέλουμε πολύ, να είμαστε ίδιοι. Είναι οι άλλοι που διαφέρουν και είμαστε εμείς που δεν διαφέρουμε. Και είναι μια ευκαιρία να γίνουμε εμείς άλλοι για να ζήσουμε. Άλλοι όμως. Όχι "εκείνοι". Εκείνοι που δεν έχουν σήμερα γιορτή, εκείνοι που δεν θέλουν να συμμετάσχουν, σήμερα δεν είναι εδώ. Απλώς δεν είναι εδώ. Αλλά μη μιλάς για "εκείνους". "Εκείνοι" είναι πάντοτε μειοψηφία, διότι δεν προλαβαίνουν να ζήσουν τόσο ώστε να διεκδικήσουν την οποιαδήποτε θρησκεία εξουσίας. Ούτε στρατός για έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα δεν προλαβαίνουν να γίνουν. Δεν πρόλαβαν ποτέ. Μονάχα μέσα στα ποιήματα πρόλαβαν, που είναι η μνήμη της Ιστορίας. Όχι ως πρόσωπα. Ως σιωπές ανάμεσα στις λέξεις των ποιημάτων. Και ως σιωπές μέσα στα μαθηματικά των λέξεων που αργότερα έγιναν αριθμοί για να μας παρακινήσουν στο έπος και στον λυρισμό. Και στο επικολυρικό παράπτωμα να ελπίζεις ότι οι γιορτές θα είναι, κάποτε, αλλιώς.
Σώπα, λοιπόν. Οι σφαίρες περνάνε δίπλα σου και δεν σε σκοτώνουν. Άλλους σκοτώνουν. "Εκείνους". Πάντοτε "εκείνους" σκοτώνουν. Οι κάθε είδους σφαίρες, τους κάθε είδους εκείνους. Σώπα. Ξέχασε. Προπαντός ξέχασε ότι κάποτε ήσουν κι εσύ ένας "εκείνος". Γλίτωσες όμως. Όσο πιο πολύ σωπάσεις τη σιωπή σου -παρά λίγο, θα έλεγα σκεπάσεις- τόσο περισσότερα θα είναι τα χρόνια. Και θα είσαι πια ένας αλκοολικός της υγείας. Γιατί το αλκοολίκι της υγείας γιορτάζουμε σήμερα. Όχι την αρρώστια της όποιας φυλακής. Μη μιλάς. Εσύ είσαι άρρωστος. Ούτε στο έπος ούτε στη λύπη. Μονάχα στην αγωνία και στο πάθος. Είσαι άρρωστος. Και γι' αυτό απαραίτητος.
Σε χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Σε χρειαζόμαστε περισσότερο για να μην πεθάνουμε. Χρόνια πολλά στον θάνατό σου. Κατά βάθος το ξέρουμε ότι είμαστε μειοψηφία. Κατά βάθος το ξέρουμε ότι γιορτάζουμε -σε κάθε γιορτή- τη μειοψηφία της υπάρξεως.
Παρασύρθηκα. Έπρεπε να σιωπήσω. Αλλά ήταν ακριβή η πέννα που μου χάρισε η μητέρα μου κι έπρεπε κάπως να αποσβέσω τόσους και τόσους απόντες με χρόνια πολλά στη σκέψη τους που ούτε ένα κορμάκι δεν προλάμβαναν να σώσουν τα Χριστούγεννα.
Η άκρη της πέννας μου στάζει αίμα. Και δεν μπορώ να σωπάσω. Χρυσόν αίμα η σιωπή μου. Χρυσόν αίμα "εκείνοι" που δεν ενδιαφέρονται, ακόμα κι αν τους παραλάβουν τα χρηματιστήρια. Αλλού παίζουν. Με παίκτες σκληρούς που κρατάνε στα χέρια τους το φλος ρουαγιάλ της Ιστορίας. Νομίζοντας ότι η Ιστορία είναι πόκα. Χωρίς να ξέρουν ότι η Ιστορία είναι αλλού. Κι ας μην είναι όπως ήταν κάποτε.
Ώστε σιωπή. Χρόνια πολλά στο έπος και στον λυρισμό.

4 comments:

cindaki said...

Με ανατρίχιασες...

Μήπως η σιωπή είναι χειρότερη?...

anonymos said...

"Χρόνια πολλά στον θάνατό μου"?
Δεν σε αναγνωρίζω!

Θανάτους πολλούς στα χρόνια μου...

mickey said...

Καλή Χρονιά, μαύρε κύκνε!

Με ό,τι καλύτερο.

kerasia said...

Σε ανακάλυψα λίγο εκτός εποχής αλλά δεν έχει καμια σημασία. Καλή χρονιά