Tuesday, March 27, 2007

λουτρό λέξεων

Ζούμε σ' ένα λουτρό λέξεων.
Εκτός γλώσσας.
Εκτός γενέθλιου τόπου των ιδεών, αφήνοντας να καθιδρύεται ένα έκτρωμα της επικοινωνίας με λέξεις κούφιες, αφού χωρίς ιδέες επικοινωνία δεν
υπάρχει.
Και ξεχνώντας ότι, χωρίς επικοινωνία, κοινωνία δεν υφίσταται.
Δεν μιλώ για γραμματικά ή συντακτικά λάθη.
Ούτε για δαιμονολογίες περί λεξιπενίας.
Μιλώ για το έδαφος και το υπέδαφος της ιστορίας μου που χάνεται μέσα σε "άψογο" συντακτικό ταπεινών νοημάτων.
Μέσα στα ταπεινά νοήματα χάνονται οι λέξεις -αυτή η αλυσίδα παραγωγής ελεύθερων ανθρώπων- και όχι από την λάθος χρήση τους.
Γι' αυτό λέω ότι ζούμε σ' ένα λουτρό λέξεων.
Που παράγουν εμπορεύματα αντί να παράγουν αληθινούς ανθρώπους. Αληθινούς και όχι πολιτικώς ορθούς.
Λέξεις που παράγουν ανθρώπους που δεν ξέρουν ότι θέλουν την υποταγή. Που θεωρούν φυσιολογικό να τρέχει το αίμα από τις φλέβες τους και να χάνεται ανεπίδοτο, αλλά μαζί και σκληρότατο αντίτιμο, για ένα καινούργιο σπιτάκι.
Ενα καινούργιο κέλυφος της ανυπαρξίας.
Δεν είναι κίνδυνος που έχουν ξεχάσει το νόημα ανέστιος ή εφέστιος.
Αλλες λέξεις θα είχαν ανακαλύψει αν το είχαν ανάγκη.
Κίνδυνος είναι που δεν έχουν ανάγκη λέξεων και κλείνονται στο σπίτι τους και βλέπουν τους άλλους ως χρωματικές κηλίδες.
Και θέλουν να είναι χωρίς φωνή, αδαείς δηλαδή και θέλουν να είναι αθώοι. Χωρίς θεό.
Μόνο με τον εαυτό τους.
Ασφαλείς.
Και δεν το ξέρουν πως όταν χάνεις τις λέξεις σου χάνεις και τον
διπλανό σου.
Που, όμως, χωρίς αυτόν ασφάλεια δεν υπάρχει.
Κίνδυνος είναι, λοιπόν, το να επιλέγουν να ζήσουν μέσα στο λουτρό των λέξεων μιας άηχης ελευθερίας.
Χωρίς ένα σφύριγμα μέσα στη νύχτα.
Χωρίς ένα σύνθημα μέσα στον έρωτα εφάπαξ και ποτέ άλλοτε.
Αν όμως μια φορά είναι η ζωή μας, μια φορά είναι και οι λέξεις
μας.
Τις κληρονομήσαμε για να τις κληρονομήσουμε.
Περιουσία που πρέπει να την αυγατίσουμε για να τελειώσει κάποτε, ωραία, ο χρόνος.
Μια εφάπαξ ευκαιρία.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, ο καθένας ζει στο ζωτικό ελάχιστο του όλου χρόνου.
Και έτσι δεν έχει χώρο για λουτρό λέξεων.
Δεν έχει χώρο να σπαταλήσει το αίμα του.
Δεν έχει καν αυτό το δικαίωμα.
Πρωτίστως απέναντι στον εαυτό του.

3 comments:

just me said...

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος.
Μανόλης Αναγνωστάκης

dianathenes said...

Κατάλαβα μερμηγκάκι μου. Είναι το λουτρό των λέξεων, η σιωπή και μετά οι σωστές λέξεις: οι λέξεις εφ άπαξ.

ONOMATODOSIA said...

!

εκανα και βουτια στο υποβρυχιο.πολυ βαθια.θα πνιγομουν...

καλο βραδυ.