Ο στρατηγος

Σιωπή. Η απέραντη σιωπή των νεκρών. Καλημέρα σας. Ένας στρατηγός διηγείται παραμύθια σ' ένα απέραντο νεκροταφείο παιδικών τάφων. Σιωπή. Το νεκροταφείο των παιδιών είναι μακριά, πολύ μακριά, σε τόπο παραδείσιο. Μόνο δέντρα και πουλιά. Τίποτε άλλο δεν ακούγεται. Είναι ο ήχος της σιωπής. Τα πουλιά που και που κουτσουλάνε τη στολή του στρατηγού, καθώς διηγείται παραμύθια στους τάφους των παιδιών. Ο στρατηγός δεν πτοείται~ μάλλον το χαίρεται. Είναι τα νέα του παράσημα επάνω στη μεγάλη στολή. Χαίρεται ο στρατηγός, ο απόστρατος, τα νέα παράσημα μιας ειρήνης του νεκροταφείου και λέει παραμύθια στους τάφους των νεκρών παιδιών. Και όπως σε όλα τα παραμύθια αρχίζει με το "μια φορά κι έναν καιρό". Και οι τάφοι των νεκρών παιδιών ακούνε με άκρα προσήλωση, γιατί ούτε στα παραμύθια οι τάφοι των νεκρών παιδιών μπορούν να μετακινηθούνε λίγο παραπέρα, για να μην ακούνε τα παραμύθια του στρατηγού που έγιναν μόνο για μια φορά και μόνο για έναν καιρό. Τα νεκρά παιδιά είναι εκεί. Με παραδείσια ηρεμία. Και ακούνε ένα στρατηγό να τους λέει παραμύθια. Κι ο στρατηγός - καλός παππούς, απόστρατος πια, παρηγορεί νεκρά παιδιά με παραμύθια. Δεν είναι κακός, ποτέ δεν ήταν κακός. Κι αν πήγε σε κάτι που το λέγαν πόλεμο, ήταν επειδή τον έπεισε η κατοχή και ο διωγμός των Γερμανών να περάσει στην Μέση Ανατολή .
Ήταν αθώος ο στρατηγός.
Γι' αυτό λέει παραμύθια στο απέραντο νεκροταφείο των παιδιών, με τα παράσημα των πολέμων του και με τα παράσημα των πουλιών.
Διότι πάντοτε έτσι συμβαίνει με τους στρατηγούς: παρασημοφορούνται διαρκώς και αδιαλείπτως. Και γύρω σιωπή. Μόνο από μακριά φαίνονται οι πλάτες της στρατιωτικής μπάντας που κάποτε επαιάνισε την παρασημοφόρηση και τώρα απομακρύνεται αδιάφορη, έχοντας τα όργανα τα χάλκινα μέσα στις θήκες του χρονοβόρου χρόνου, που κι αυτός με τη σειρά του φεύγει για να αφήσει τον στρατηγό μονάχο του μέσα στην Ιστορία.

Κι ο στρατηγός είναι μόνος του μέσα στην Ιστορία.
Μέσα στο απέραντο παραδείσιο νεκροταφείο των παιδιών. Με τόσα πουλιά και τόσα δέντρα. Μέσα σε τόση προκλητική αθωότητα.
Ο στρατηγός χαμογελάει.
Τέτοια πληρότητα ποτέ του δεν την είχε φαντασθεί. Τέτοια πραγματικότητα ούτε στον δικαιότερο πόλεμο δεν είχε φαντασθεί. Τέτοια γαλήνη ενός απέραντου ταφείου νεκρών παιδιών όπου μονάχα δέντρα και πουλιά ταράζουν τη γαλήνη της πληρότητας. Ούτε σημαίες, ούτε διαταγές, ούτε θόρυβοι μάχης. Τίποτε εδώ. Γαλήνη.
Έτσι πρέπει.
Γιατί έτσι επιστρέφουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε.
Ξεκινήσαμε με ασκήσεις επί χάρτου και καταλήγουμε σ' ένα νεκροταφείο παιδιών που είναι αποτέλεσμα επί χάρτου. Ο στρατηγός είναι χαρούμενος.
Το κάθε παιδί είναι στη θέση του. Στον τάφο. Δεν γίνεται να μετακινηθεί σ' αυτό το παραδείσιο τοπίο και να συνομιλήσει με το διπλανό παιδί.
Καλά παιδιά μέσα στους τάφους.
Ο στρατηγός -παρ' ότι μόνος- χαμογελάει.
Έκανε το καθήκον του.
Τα παιδιά δεν θα ενοχλήσουν τους μεγάλους.
Δεν θα κάνουν ποτέ "πόλεμο των κουμπιών". Τα παιδιά. Τα παιδιά μας. Τα νεκρά παιδιά. Τα πιο ωραία παιδιά. Δεν θα χρειαστεί να τα μαλώσουμε. Δεν θα έχουν άδικο ποτέ. Ούτε και δίκιο. Ο στρατηγός δεν το ξέρει.





Μια φορά κι έναν καιρό έχει την ευκαιρία ο στρατηγός και την εκμεταλλεύεται. Μια φορά κι έναν καιρό, δεν ξέρει.
Και τους λέει παραμύθια, όλο και πιο πολύ παρασημοφορημένος από τις μπάντες των πουλιών.

Λέει ο στρατηγός: Να είστε καλά παιδιά. Να τρώτε το φαί σας τα βράδια. Να παίζετε με το χώμα που σας σκεπάζει.
Να κρατάτε την αναπνοή σας στους επόμενους πολέμους, μπορεί και να σωθείτε.
Να κρατάτε τους τάφους σας κλειστούς, μη δίνετε το παιχνίδι σας σε άλλα παιδιά, θα πεθάνουν κι αυτά, δεν έχουν ανάγκη.
Μη θυμάστε. Ο θάνατος δεν θυμάται, όποιος ατακτεί τιμωρείται.
Να κοιμάστε γλυκά. Όνειρα γλυκά, λέει ο στρατηγός στο απέραντο νεκροταφείο των παιδιών. Καλημέρα σας.