σ...

Πάντα υπέφερα από τον πυρετό που υποδαυλίζει μέσα μου η πίστη σε μιαν ιδανική επικοινωνία που θα θεράπευε τον γλωσσικό διχασμό, όσο και στο ότι η γλώσσα, είτε ανήκε στους αγγέλους και στα πνεύματα του δάσους είτε στον υπόκοσμο της πιάτσας είτε στα έγγραφα της Διοίκησης, πάντως δεν προοριζόταν να γίνει το μέσον που θα κυριαρχούσε στις φυσικές δοσοληψίες της κοινότητας.

Περίπου όπως το σαλόνι (ή το υπόγειο) ενός σπιτιού δεν ήταν ανοιχτό στις καθημερινές χρήσεις της οικογένειας.

Έτσι εδώ, Ο μέρμηγκας έχει το θάρρος (στα κλασικά ελληνικά) , να αποτύχει.

Έχω φτάσει στο τέρμα.

Για την ώρα έχω στερέψει, έχω φτάσει στην πίσω πόρτα.

ΥΓ. Θα έπρεπε τώρα, ιδεωδώς, να ξαναρχίσω επιστρέφοντας στο σημείο όπου είχα ξανασωπάσει .
Και όλα μέσα μου δείχνουν ότι δεν θέλω.

Γιατί είναι ακόμη αισθητός ο τρόμος του μοντερνισμού, ο τρόμος απ' την εισβολή του ψυχολογικού υποκειμένου, δηλαδή μιας ζωής όπου τα συναισθήματα δεν εγγράφονται σιβυλλικά στην άκρη του αιτήματος σαν απουσίες αλλά διαγράφονται στο στόχαστρο της ανάλυσης.