Tuesday, March 27, 2007

λουτρό λέξεων

Ζούμε σ' ένα λουτρό λέξεων.
Εκτός γλώσσας.
Εκτός γενέθλιου τόπου των ιδεών, αφήνοντας να καθιδρύεται ένα έκτρωμα της επικοινωνίας με λέξεις κούφιες, αφού χωρίς ιδέες επικοινωνία δεν
υπάρχει.
Και ξεχνώντας ότι, χωρίς επικοινωνία, κοινωνία δεν υφίσταται.
Δεν μιλώ για γραμματικά ή συντακτικά λάθη.
Ούτε για δαιμονολογίες περί λεξιπενίας.
Μιλώ για το έδαφος και το υπέδαφος της ιστορίας μου που χάνεται μέσα σε "άψογο" συντακτικό ταπεινών νοημάτων.
Μέσα στα ταπεινά νοήματα χάνονται οι λέξεις -αυτή η αλυσίδα παραγωγής ελεύθερων ανθρώπων- και όχι από την λάθος χρήση τους.
Γι' αυτό λέω ότι ζούμε σ' ένα λουτρό λέξεων.
Που παράγουν εμπορεύματα αντί να παράγουν αληθινούς ανθρώπους. Αληθινούς και όχι πολιτικώς ορθούς.
Λέξεις που παράγουν ανθρώπους που δεν ξέρουν ότι θέλουν την υποταγή. Που θεωρούν φυσιολογικό να τρέχει το αίμα από τις φλέβες τους και να χάνεται ανεπίδοτο, αλλά μαζί και σκληρότατο αντίτιμο, για ένα καινούργιο σπιτάκι.
Ενα καινούργιο κέλυφος της ανυπαρξίας.
Δεν είναι κίνδυνος που έχουν ξεχάσει το νόημα ανέστιος ή εφέστιος.
Αλλες λέξεις θα είχαν ανακαλύψει αν το είχαν ανάγκη.
Κίνδυνος είναι που δεν έχουν ανάγκη λέξεων και κλείνονται στο σπίτι τους και βλέπουν τους άλλους ως χρωματικές κηλίδες.
Και θέλουν να είναι χωρίς φωνή, αδαείς δηλαδή και θέλουν να είναι αθώοι. Χωρίς θεό.
Μόνο με τον εαυτό τους.
Ασφαλείς.
Και δεν το ξέρουν πως όταν χάνεις τις λέξεις σου χάνεις και τον
διπλανό σου.
Που, όμως, χωρίς αυτόν ασφάλεια δεν υπάρχει.
Κίνδυνος είναι, λοιπόν, το να επιλέγουν να ζήσουν μέσα στο λουτρό των λέξεων μιας άηχης ελευθερίας.
Χωρίς ένα σφύριγμα μέσα στη νύχτα.
Χωρίς ένα σύνθημα μέσα στον έρωτα εφάπαξ και ποτέ άλλοτε.
Αν όμως μια φορά είναι η ζωή μας, μια φορά είναι και οι λέξεις
μας.
Τις κληρονομήσαμε για να τις κληρονομήσουμε.
Περιουσία που πρέπει να την αυγατίσουμε για να τελειώσει κάποτε, ωραία, ο χρόνος.
Μια εφάπαξ ευκαιρία.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, ο καθένας ζει στο ζωτικό ελάχιστο του όλου χρόνου.
Και έτσι δεν έχει χώρο για λουτρό λέξεων.
Δεν έχει χώρο να σπαταλήσει το αίμα του.
Δεν έχει καν αυτό το δικαίωμα.
Πρωτίστως απέναντι στον εαυτό του.

Tuesday, March 20, 2007

Ο στρατηγος

Σιωπή. Η απέραντη σιωπή των νεκρών. Καλημέρα σας. Ένας στρατηγός διηγείται παραμύθια σ' ένα απέραντο νεκροταφείο παιδικών τάφων. Σιωπή. Το νεκροταφείο των παιδιών είναι μακριά, πολύ μακριά, σε τόπο παραδείσιο. Μόνο δέντρα και πουλιά. Τίποτε άλλο δεν ακούγεται. Είναι ο ήχος της σιωπής. Τα πουλιά που και που κουτσουλάνε τη στολή του στρατηγού, καθώς διηγείται παραμύθια στους τάφους των παιδιών. Ο στρατηγός δεν πτοείται~ μάλλον το χαίρεται. Είναι τα νέα του παράσημα επάνω στη μεγάλη στολή. Χαίρεται ο στρατηγός, ο απόστρατος, τα νέα παράσημα μιας ειρήνης του νεκροταφείου και λέει παραμύθια στους τάφους των νεκρών παιδιών. Και όπως σε όλα τα παραμύθια αρχίζει με το "μια φορά κι έναν καιρό". Και οι τάφοι των νεκρών παιδιών ακούνε με άκρα προσήλωση, γιατί ούτε στα παραμύθια οι τάφοι των νεκρών παιδιών μπορούν να μετακινηθούνε λίγο παραπέρα, για να μην ακούνε τα παραμύθια του στρατηγού που έγιναν μόνο για μια φορά και μόνο για έναν καιρό. Τα νεκρά παιδιά είναι εκεί. Με παραδείσια ηρεμία. Και ακούνε ένα στρατηγό να τους λέει παραμύθια. Κι ο στρατηγός - καλός παππούς, απόστρατος πια, παρηγορεί νεκρά παιδιά με παραμύθια. Δεν είναι κακός, ποτέ δεν ήταν κακός. Κι αν πήγε σε κάτι που το λέγαν πόλεμο, ήταν επειδή τον έπεισε η κατοχή και ο διωγμός των Γερμανών να περάσει στην Μέση Ανατολή .
Ήταν αθώος ο στρατηγός.
Γι' αυτό λέει παραμύθια στο απέραντο νεκροταφείο των παιδιών, με τα παράσημα των πολέμων του και με τα παράσημα των πουλιών.
Διότι πάντοτε έτσι συμβαίνει με τους στρατηγούς: παρασημοφορούνται διαρκώς και αδιαλείπτως. Και γύρω σιωπή. Μόνο από μακριά φαίνονται οι πλάτες της στρατιωτικής μπάντας που κάποτε επαιάνισε την παρασημοφόρηση και τώρα απομακρύνεται αδιάφορη, έχοντας τα όργανα τα χάλκινα μέσα στις θήκες του χρονοβόρου χρόνου, που κι αυτός με τη σειρά του φεύγει για να αφήσει τον στρατηγό μονάχο του μέσα στην Ιστορία.

Κι ο στρατηγός είναι μόνος του μέσα στην Ιστορία.
Μέσα στο απέραντο παραδείσιο νεκροταφείο των παιδιών. Με τόσα πουλιά και τόσα δέντρα. Μέσα σε τόση προκλητική αθωότητα.
Ο στρατηγός χαμογελάει.
Τέτοια πληρότητα ποτέ του δεν την είχε φαντασθεί. Τέτοια πραγματικότητα ούτε στον δικαιότερο πόλεμο δεν είχε φαντασθεί. Τέτοια γαλήνη ενός απέραντου ταφείου νεκρών παιδιών όπου μονάχα δέντρα και πουλιά ταράζουν τη γαλήνη της πληρότητας. Ούτε σημαίες, ούτε διαταγές, ούτε θόρυβοι μάχης. Τίποτε εδώ. Γαλήνη.
Έτσι πρέπει.
Γιατί έτσι επιστρέφουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε.
Ξεκινήσαμε με ασκήσεις επί χάρτου και καταλήγουμε σ' ένα νεκροταφείο παιδιών που είναι αποτέλεσμα επί χάρτου. Ο στρατηγός είναι χαρούμενος.
Το κάθε παιδί είναι στη θέση του. Στον τάφο. Δεν γίνεται να μετακινηθεί σ' αυτό το παραδείσιο τοπίο και να συνομιλήσει με το διπλανό παιδί.
Καλά παιδιά μέσα στους τάφους.
Ο στρατηγός -παρ' ότι μόνος- χαμογελάει.
Έκανε το καθήκον του.
Τα παιδιά δεν θα ενοχλήσουν τους μεγάλους.
Δεν θα κάνουν ποτέ "πόλεμο των κουμπιών". Τα παιδιά. Τα παιδιά μας. Τα νεκρά παιδιά. Τα πιο ωραία παιδιά. Δεν θα χρειαστεί να τα μαλώσουμε. Δεν θα έχουν άδικο ποτέ. Ούτε και δίκιο. Ο στρατηγός δεν το ξέρει.





Μια φορά κι έναν καιρό έχει την ευκαιρία ο στρατηγός και την εκμεταλλεύεται. Μια φορά κι έναν καιρό, δεν ξέρει.
Και τους λέει παραμύθια, όλο και πιο πολύ παρασημοφορημένος από τις μπάντες των πουλιών.

Λέει ο στρατηγός: Να είστε καλά παιδιά. Να τρώτε το φαί σας τα βράδια. Να παίζετε με το χώμα που σας σκεπάζει.
Να κρατάτε την αναπνοή σας στους επόμενους πολέμους, μπορεί και να σωθείτε.
Να κρατάτε τους τάφους σας κλειστούς, μη δίνετε το παιχνίδι σας σε άλλα παιδιά, θα πεθάνουν κι αυτά, δεν έχουν ανάγκη.
Μη θυμάστε. Ο θάνατος δεν θυμάται, όποιος ατακτεί τιμωρείται.
Να κοιμάστε γλυκά. Όνειρα γλυκά, λέει ο στρατηγός στο απέραντο νεκροταφείο των παιδιών. Καλημέρα σας.

Friday, March 02, 2007

"Μια δειλή πράξη σου σε κάνει να πεθαίνεις..."

Προσπαθώ να φαίνομαι ήρεμος
Να μοιάζω με τους άλλους.
Κι είναι στιγμές που το κατορθώνω.
Όμως τις νύχτες δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Οι μεγάλες φτερούγες του δεν χωράνε μέσα στον ύπνο μου.